Przecież jako wilki też mówimy ;-;

Ian i Karo, wytłumaczyliście reszcie, jaka jest fabuła? ;-;

O, kogoś skusiłam xD

Ok, dzięki.

Formą podstawową jest wilk, a głos chodzi o to jak brzmisz w formie ludzkiej :v
3 moce.

Ach, i ile mocy mogę sobie wybrać?

E? O co chodzi z tym głosem w KP? I czy formą podstawową jest tu człowiek czy wilk?

Kamienny taras przed jaskinią. Zamiast barierki Raais ustawił tam starannie ociosane lodowe bloki. Nie jest to typowa wilcza jaskinia z wejściem - ma metalowe drzwi zaopatrzone w potrójny zamek typu *w toku, za chorerę nie pamiętam nazwy...*.

Połączony z sypialnią, przedziela je kurtyna z koralików. Na głównej ścianie wisi potężne poroże jelenia. Jest tu kominek, znajdujący się centralnie pod łbem parzystokopytnego, a w nim trzaskający ogień. Na środku pomieszczenia leży kamienna płyta pełniąca rolę stołu.

Coś jakby sypialnia. Od wyjścia dzieli ją jeszcze jedno pomieszczenie. Nie jest duża, wystarczy, by Raais mógł się spokojnie wyciągnąć na wiecznie skołtunionym i skopanym posłaniu lub zwinąć w kłębek w postaci człowieka gdzieś w rogu.

  Cztery wilcze łapy miękko i powoli opadały na podłoże, którego w wszechobecnej ciemności nie mógł odróżnić od reszty przestrzeni. O ile w ogóle był w jakiejś przestrzeni.
  Panowała cisza, wśród której dało się jedynie usłyszeć miarowe kroki wilka. Nie patrzył w dół - i tak nic by nie zobaczył - by wiedzieć, że protezę zastąpiła zwykła łapa. Nie musiał na nią patrzyć, aby wiedzieć, że gnijące tkanki odchodzą od kości, a przez strzępy futra prześwitują szczątki ścięgien.
  Ciemność zdawała się nie tylko go otaczać, ale i przenikać. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego czarne futro i tak nie byłoby widoczne, ale jednocześnie miał wrażenie - nie, pewność - że jego wcale tak na prawdę tam nie ma.
  Rozległ się cichy dźwięk, niepodobny w sumie do niczego, jednak jemu nigdy nie kojarzył się on zbyt dobrze; brzmiał zbytnio jak chrzęst rozrąbywanego mięsa czy wrzaski kruków. Znał on jednk dobrze ten moment snu. Przed nim miała pojawić się zaraz bezkształtna plama światła, paląca niczym żywy ogień jego bezcielesny byt. W uszach wzbierał mu pisk, jakby kredy na tablicy czy paznokci na szybie, jednak tysiące razy głośniejszy i z każdą sekundą mocniejszy. W końcu, gdy dźwięk stawał się już prawie niesłyszalny, a jego uszy krwawiłyby, gdyby mogły, wszystko zniknęło, a on na powrót pojawił się w ciemnościach.
  Nie były tak nieprzeniknione jak wcześniej, dało się zauważyć, że znajduje się on w ogromnej okrągłej jaskini. Jak zwykle podszedł do ściany po swojej prawej, czekając na wizje. Na ścianie pojawił się pierwszy symbol - jego tatuaż z kobrą. Wąż narysowany gładką czarną linią na chropowatej powierzchni skały nagle ożył, sycząc i poruszając się jak zahipnotyzowany.
       Basior bez słowa przesunął się dalej, gdzie pojawił się już kolejny znak. I tym razem jest to tatuaż: pajęczyna z dwoma różami.
      Kolejny rysunek pojawia się po drugiej stronie jaskini i przedstawia jeden z jego krzyży, zbieranych przez całe życie i fascynujących związanymi z nimi historiami. Serce tursasa.
      Basior potrząsa głową i podchodzi kilka kroków dalej, gdzie widnieje już kolejny symbol - serce kłódka.
  Tym razem nie ma jednak żadnej wizji. Wilk wpatruje się w znak w milczeniu przez dłuższą chwilę.
-Wolność... - szepcze w końcu.